பசலை நோய்

பசலை நோய் ன்னு நான் பச்ச புள்ளையா இருக்கும் போது(இப்பவும் அப்படித்தான் இருக்கேன்) படிச்சி இருக்கேன், அந்த கால கட்டத்திலே எல்லாம் தலைவன், தலைவி, பசலை நோய் எல்லாம் கேள்வி பட்டு தலை சுத்தி கீழே விழுந்தது தான் மிச்சம்,புரியாத வயசு, அதுவும் இல்லாம என்னை நினைச்சி அந்த அளவுக்கு உருக ஆள் கிடைக்கலைங்கிறது வேற விஷயம்.

ரெம்ப நாளா பசலைன்னு  நோய் இருக்கு, அது வந்தா சீக்கு வந்த கோழி மாதிரி சுருண்டு விழுந்துவோம், உடம்பு எல்லாம் எலும்பு உருக்கி நோய் வந்த  மாதிரி உருகிடுவோம், காய்ச்ச வராமலே ரெட்டியும், பாலும் குடிச்சி கிட்டு இருப்பாங்கன்னு நினைச்சேன்.விபரம் தெரிஞ்ச உடனே தான் தெரிஞ்சது அது ஒரு காதல் நோய்ன்னு,அதாவது காதலி, காதலனை  நினைத்து வெண்ணை மாதிரி உருகுறதும், மெழுகு வர்த்தி மாதிரி உருகுறதும் தான் பசலை நோய்(?).

என்ன காரணமுன்னு தெரியலை  பசலை நோய் பெரும்பாலும் பெண்களின் மனநிலையே சொல்லுது, பெண்கள் தான் காலையிலே கண் முழிச்சதும் துண்டு போட்டவனை நினைச்சி கிட்டே இருப்பாங்க, ஆம்பளைங்க எல்லாம் தன்னை நினைக்க ஒரு ஆள் இருக்குன்னு வேற நினைப்பிலே ஊரை சுத்தி அலையுவாங்களான்னுதெரியலையே,முன்ன பின்ன செத்தா தானே சுடு காடு தெரியும் என்பதாலே எனக்கு இந்த சந்தேகம்,இல்ல பசலை நோய் பத்தி எழுதின பெருசு எல்லாம் ஆண்களே, அதனாலே அவங்க பெண்களை நினைத்து எழுதி இருக்கலாம்.

எனக்கு தெரிஞ்ச வரைக்கும் பசங்க தான், துண்டு போடும் முன்னாடியும் சரி, துண்டு கிடைச்ச பின்னாடியும் சரி ஒரு காவல்காரன் மாதிரி அலையுறதை, ஒரு வேளை அந்த கால ஆம்பளைங்க எல்லாம் என்னை விட அழகு குறைவா இருப்பாங்களோ ?

இங்கேயும் ஒரு இலக்கிய(?) பசலை நோய் பத்தி சொல்ல போறேன்.அதனாலே விழுந்து அடித்து ஓட வேண்டாம்.இந்த சங்க கால கதையிலே எதிரி நாட்டு படைகளுடன் சண்டை போட்டு  நாட்டை காப்பாத்த  தலைவன்போன உடனே துண்டு போட்ட தலைவி என்ன செய்யன்னு  தெரியலை, தலைவரை மறக்க முடியாம குடலை புரட்டிகிட்டு வருது அவங்களுக்கு.

இப்படியே இருந்தா வீட்டிலே இருகிறவங்களுக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய வருமுன்னு  தலைவரும்,தலைவியும் சந்திச்ச இடங்களுக்கு போறாங்க, முதல்ல ஆத்துக்கு போயிட்டு அவங்க ரெண்டு பெரும் மண் அள்ளி போட்டு விளையாண்ட இடத்திலே இருந்து இவங்க மட்டும் விளையாடுறாங்க.அவங்க பக்கத்திலே ஒரு குருவி வந்து உட்காருது, அதை பார்த்ததும் குருவிகிட்ட

"குருவியே உனக்கும் துணை இல்லை, எனக்கும் துணை இல்லை, வா நாம ரெண்டு பெரும் விளையாடலாம்"

கொஞ்ச நேரம் இருந்த குருவி தன்னோட துணை குருவி வந்ததும், பறந்து போகுது, போகும் போது அந்த குருவியோட இறக்கையிலே இருந்து மண் தலைவியோட தலையிலே விழுது.அந்த நேரத்திலே எதிரி நாட்டு படைகள் அவங்க நாட்டை ஜெயிக்க போறதா தகவல் கிடைக்க தலைவி,குருவி போட்ட மண்ணை எடுப்பதற்கு பதிலா, தன் தலையிலே மண் அள்ளி போட்டுகிட்டு இருக்காங்க.


இங்கே தலைவி தலையிலே மண் அள்ளி போட்டுக்கிட்டு  இங்கே சோக கீதம் ஓடிக்கொண்டு இருக்கும் போது   தலைவர் என்ன செய்யுறாருன்னு பார்க்கவேண்டிய நிலை, அவரு போர் களத்திலே சண்டை போட்டு களைப்பாய் இருக்கிறார் தோல்வி உறுதி என தெரிந்ததும் கொஞ்சம் முக வாட்டம் அதிகமாவே இருக்கு, இருக்கின்ற படை வீரர்களை வைத்து மன்னர் ஒரு ௬ட்டம் நடத்துகிறார், ௬ட்டத்தின் முடிவை கேட்டதும் தலைவர் உட்பட அனைவருக்கும் உற்சாகம், எதிரிகளைப் பார்த்து கொலை வெறியுடன் சென்று அவர்களை விரட்டி அடிக்கிறார்கள், தோல்வியிலே முடிய வேண்டிய யுத்தம் வெற்றியிலே முடிகிறது. எல்லோரும் வெற்றி மாலையோடு திருப்பி வருகிறார்கள்.

இந்த சந்தோஷ விஷயம் கேள்வி பட்டு தலையிலே  அள்ளி போட்ட மண்ணை ஆற்றிலே அலசி விட்டு வீட்டுக்கு வருகிறாள், வரும் வழியிலே போன குருவி மீண்டும் வருகிறது, உடனே குருவியிடம் "எனக்கும் என் துணை வரப் போகுது, நீ போகாலாம்" என்று குதுகுலத்தோடு திரும்பி வருகிறாள்.வந்ததும் திரும்பி வரும் படையிலே தலைவனும் வருகிறாரா என்று ஆவலுடன் வீரர்கள் வரவேற்பு விழாவிற்கு செல்கிறாள்,தலைவனும் வருகிறார், தலைவி தலைவனைப் பார்த்தும் தலை கால் புரியாத சந்தோசத்திலே கள்ளு குடித்த வண்டு போல ஆகிறாள்(?).      

நின்று போன காதல் சந்திப்பு மீண்டும் தொடர்கிறது, எந்த ஆத்தங்கரையிலே மண் அள்ளி போட்டு விளையான்டார்களோ மீண்டும் அதே ஆத்தங்கரைக்கு வருகிறார்கள். தலைவி முதல் கேள்வியாக

"நாதா, நம் படைகள் தோற்று விட்டன என்ற கோபக் கனலை எப்படி கொய்யாகனியாக மாற்றினீர்கள், என்னை நினைத்து கொண்டதாலே உங்கள்  பலம் அசுர பலம் ஆகிவிட்டதா?"

"இல்லை என கண்ணே.. கரும்பே(அப்படியே போய்கிட்டே இருக்கு) , மன்னர் எங்களை எல்லாம் எங்கள் எதிரிகளை நினைக்க சொன்னார்"

"அவர்கள் போர்களத்திலே தானே இருந்தார்கள்?"

"உள்ளூர் எதிரிகளை நினைக்கச்சொன்னார்"

"உள்ளுரிலே உங்களுக்கு எதிரியா?"

"ஏன் உங்க அப்பன் இல்லை, நீயும், நானும் சந்திப்பதை தடுக்கவே சிந்தித்து கொண்டே இருப்பவன், நம் காதலுக்கு எதிரி?"

"நாதா....தா...தா இந்த பகடி எல்லாம் வேண்டாம், உண்மையை சொல்லுங்க"

"உண்மைதான் அன்பே, உன் அப்பனை நினைத்தேன் எதிரிகள் எல்லாம் உன் அப்பன் போல ஆனார்கள், அவர்களை அடித்து விரட்டிவிட்டோம் அரை நாழிகையிலே, இவ்வளவு ஏன் மன்னரும் அவர் மாமனாரையே நினைத்தார் என்றால் பார்த்துகொள்ளேன்"

"பெண்ணை பெற்றவர்கள் என்றால் உங்களுக்கு எவ்வளவு இளக்காரம், போகட்டும் விடுங்கள், நான் அழியாதை மை ஒன்றை கண்டு பிடித்து உள்ளேன், அதை சோதனை செய்ய வேண்டும் உங்களிடம் உங்கள் கையை காட்டுங்கள் எனது பெயரை எழுதுகிறேன்."

"என கண்ணே, உனது பெயர் என நெஞ்சில் அல்லவா பத்திரமாக இருக்கிறது."

"அது எனக்கு மட்டும் தானே தெரியும், ஊருக்கு தெரிய வேண்டாமா, கையை கொடுங்கள்"

"என் உயிரையே கொடுக்கும் உனக்கு இந்த கைகள் எம்மாத்திரம், இதோ"

தலைவி அரை மணி நேரமா மூச்சை போட்டு எழுதி முடிக்கிறாங்க, எழுதி முடிச்சதும், தலைவர் அதை வாசிக்கிறார்.வந்த கோபத்தை அவரால அடக்க முடியலை

கோபத்திலே "இதற்குத்தான் என் கைகளை கேட்டாயோ"

"ஏன் கோபப்படுகிறீர்கள், நான் அப்படி என்ன எழுதிவிட்டேன்"

"என்ன எழுதி விட்டாயா, இ.வா என்று எழுதி இருக்கிறாய்?"

"உங்க அப்பா பெயரு இனியன், உங்க பெயரு வாழ்வன், சுருக்கமா இனா வானா?"

"அதையேதான் நானும் சொன்னேன், படிப்பவர்கள் இளிச்ச வாயன் என்றல்லவா பொருள் கொள்வார்கள்"

"இல்லையா பின்னே" என்று ௬றி தலைவி எழுந்து ஓடுகிறாள்,  தலைவர் பினனால் ஓடுகிறார்.

அந்த சம்பவத்திற்கு அப்புறம் தான் பச்சை குத்துவதும், இளிச்சவாயன் என்பதும் பிரபலம் அடைந்ததுன்னு சொன்னா நம்பவா போறீங்க