அமெரிக்க குடிமகன்

ஐந்து வருடத்திற்கு பிறகு இந்தியா செல்கிறேன்.இந்த தொலை தூர பயணத்திலே என் நினைவுகளை சற்று பின்னோக்கி திரும்பி பார்க்கிறேன். 


அமெரிக்காவை பற்றி ஐந்தாம் வகுப்பிலே படிக்கும் போதே அங்கே செல்ல வேண்டும் என்று கனவு கண்டேன், அதற்கு ஏற்ற படி என்னுடுடைய மேல் படிப்பை தேர்ந்து எடுத்தேன்.படித்து முடித்து வேலையிலே சேர்ந்தேன், அமெரிக்கா செல்ல எப்படி உழைக்க வேண்டுமோ அதை மனதிலே கொண்டு கடின உழைப்பை மேற்கொண்டேன்.


எனது வேலையின் வேகம் என்னை அமெரிக்கா கொண்டு செல்ல தீர்மானித்தது, அலுவலக செலவிலே மூன்று மாத வேலையாக  அமெரிக்கா வந்தேன், வந்ததும் திரும்பி செல்ல மனம் இல்லாமல், அழைத்து வந்த அலுவலகத்திற்கு தெரியாமல் அடுத்த அலுவலகத்திற்கு மாறினேன். 


அலுவலகம்  மாறிய தினத்திலே இருந்து அமெரிக்காவிலே நிரந்தமாக தங்க வேண்டிய வழிகளில் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தேன், எனது சுய நலத்திற்காக நான் செய்யும் செயல் எல்லாம், என் வாழ்கையில் முன்னேற பெரிதும் துணையாய் இருந்தது. இருந்த அலுவலகம் வழியாகவே எனக்கு பச்ச அட்டைக்கு விண்ணப்பம் செய்தார்கள்.இதற்கிடையே என்  திருமணமும் நடந்து மனைவியும் என்னோடு வந்து சேர்ந்தாள். 


பச்சை அட்டைக்கு விண்ணப்பம் செய்து விட்டு, அதிலே உள்ள பல்வேறு நிலைகளிலே உள்ளது தான் இந்த   I-485 .அப்போது தான் எனது தந்தை இறந்ததாக செய்தி வந்தது, குடும்பத்திற்கு தலைமகனாக இருந்தும், ஒரு தந்தைக்கு செய்ய வேண்டிய ஈம சடங்குகளை செய்ய முடியாத நிலை. I-485 யில் இருக்கும் போது அமெரிக்காவை விட்டு வெளியே போனால் என்னுடைய பச்ச அட்டை விண்ணப்பத்தை நிராகரித்து விடுவார்கள் என்று நண்பர்கள் பலர் ௬ற, அமெரிக்க கனவு கானல் நீராகிவிடும் என்ற நம்பிக்கையிலே நான் ஊருக்கு செல்ல  வில்லை. 




அப்பா இறந்து ரெண்டு வருஷம் கழித்து பச்சை அட்டை வாங்கிய பிறகு  ஊருக்கு சென்றேன், அம்மாவை  பார்த்து பேச முடியாத ஒரு குற்ற உணர்வு, தான் கண் மூடும் முன்னே என்னைய பார்த்து விடலாம் என்பதே அப்பாவோட கடைசி ஆசையாக இருந்தது, அவரோட கடைசி ஆசை நிராசை ஆனதை அம்மா சொல்லி குறைபட்டாள்.அம்மாவின் நிலையை பார்த்து தப்பு பண்ணிவிட்டதாக நினைத்தாலும், வாழ்ந்து முடித்த அவர்களை விட,நல்ல நிலையிலே வழ நான் எடுத்த முடிவு சரியே என்று மனதை சமாதானப் படுத்தி கொண்டேன். 


எனது அமெரிக்கா கனவை நினைவு ஆக்குவதிலே உறுதுணையாய் என் தந்தை எனக்கு இருந்தார், அவர் இன்று எங்களோட இல்லாவிட்டாலும்,அவரின் நினைவுகள் மட்டும் என்னோடு இருக்கிறது.மீண்டும் திரும்பி வந்து வழக்கம் போல பணிகளை செய்ய ஆரம்பித்தேன், இந்த முறை அமெரிக்க குடியுரிமை வாங்குவதற்காக, வேண்டியது கிடைத்தது.   


இந்த சுழலிலே ஊரிலே இருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது அம்மாவிற்கு உடம்புக்கு சரி இல்லை என்று,இந்த முறை எந்த அசம்பாவாதங்களும் நடந்து விடக் ௬டாது என்பதற்காக முன் எச்சரிக்கையாக என் அம்மாவின் நிலை கவலை கிடம் என்று தெரிந்த உடனே கிளம்பிவிட்டேன்.அம்மாவிடம்  நினைவு இருக்கும் போது ஒரு வார்த்தையாவது பேச வேண்டும் என்ற ஆசையிலே எனது பயணமும் தொடர்ந்தது. முடிவில்லா உலகிலே இருக்கும் எனது தொலை தூர பயணமும் முடிவுக்கு வந்தது, விமானம் சென்னையிலே தரை இறங்கியது.


விமானம் சென்னையிலே தரை இறங்கியதும் உள்ளூர் உறவினரிடம் இருந்து அழைப்பு வந்தது. அவர் சொன்ன செய்தியை கேட்டு வேகமாக பெட்டிகளை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினேன், மனைவியையும் துரிதப் படுத்தினேன். சலிப்பு அடைந்த அவள் சட்டை செய்யாமல் இருந்த அவளிடம் உண்மையை  சொன்னேன். "அம்மா தவறீட்டாங்களாம் இப்ப தான் போன் வந்தது" 


 எனக்கு ஆறுதல் சொல்லும் நிலையில்  அவளும் , என்னை தேற்ற துணை வேண்டும் என்ற நிலையில் நானும்  இல்லாததால், அமைதியாக குடியேற்ற துறை க்கு செல்லும் வரிசையிலே நின்றோம்


என் சுய நலத்திற்காக எனது வாழ்க்கை வளைவுகள் இல்லாமல் வேகமாக சென்றாலும், நான் குடியேற்ற துறையை கடந்து துக்க வீட்டிற்கு செல்லும் வரிசை மெதுவாகவே சென்றது.குடியேற்ற அதிகாரிகள் தன்னுடைய வேலைகளை எந்த அவசரமும் இல்லாமல் நிதானமாக முடித்து கொண்டு இருந்தனர், என் முறை வந்ததும் நான் எங்களிடம் உள்ள கடவு சீட்டுகளை கொடுத்தேன். அதை எடுத்து ஒவ்வொன்றாக சோதனை செய்தார்.


சோதனை செய்து முடித்த பின்  "உங்க விசா எங்கே ?" 


"என்ன?"


"எங்க நாட்டிலே நுழைய உங்களுக்கான அனுமதி எங்கே?" என என்னோட அமெரிக்க கடவுச்சீட்டை காட்டி கேட்டார்.


அமெரிக்கா எனது தாய் நாடு, இங்கே உள்ள சட்ட திட்டங்களுக்கு உட்பட்டு நடப்பேன், என் தாய் நாட்டை தாயைப் போல நேசிப்பேன் என்று உறுதி மொழி எடுத்துகொண்டது ஞாபகம் வந்தது.தாய் நாட்டுக்கு வருவதைப்போல வந்தேன், என் தாய் நாடு இது இல்லை என்பதை மறந்து.தாய் ஒரு நாட்டிலே இருந்தாலும் தனக்கு தாய் நாடு வேறு என்பதை நினையாமல் இந்தியாவிற்கு செல்ல விசா வாங்க மறந்து விட்டதை உணர்ந்தான்.   


ஒரு நிமிடம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தோன்ற வில்லை என்றாலும், அதிகாரியிடம் 

"ஐயா நானும் இந்தியன் தான்"

"இல்லை.. நீங்க இந்தியர் இல்லை, அமெரிக்கா கடவுச்சீட்டு வைத்து இருக்கும் நீங்க எப்படி இந்தியன் ஆக முடியும்?" 

"எங்க அம்மா இறந்து விட்டார்கள் நான் எப்படியாவது போக வேண்டும்,என்னை தயவு செய்து அனுமதியுங்கள்"  

"அனுமதிக்கிறேன் நீங்க போயிட்டு விசா வாங்கிட்டு வாங்க"

"ப்ளீஸ் சார்.. ப்ளீஸ்"  சொல்லும் போதே என் கண் கலங்கி என்னை அறியாமலே கண்கள் பனித்தது,வெகு நாட்களாக காணமல் போன கண்ணீர் ஒரு குழந்தையை போல ஒட்டிக் கொண்டது. 

"ஐ யம்  சாரி"  என்ற பதிலை சொல்லி விட்டு

பின்னால் இருந்த ௬ட்டத்தை பார்த்த அதிகாரி,அருகிலே இருந்த காவல் துறை அதிகாரியிடம் என்னை மீண்டும் எனது கனவு தேசமாக இருந்து இன்று என் தாய் தேசமாக இருக்கும் அமெரிக்காவுக்கு திருப்பி அனுப்பும் பணியை செய்ய ஏவினார்.என்னுடைய ஆசைகள் எல்லாம் நிறைவேற்றி கொடுத்த என் பெற்றோர்களின் ஆசையை நிறைவேற்ற முடியாமல்,   

சொந்தங்கள் நிறைந்த  நாட்டிலே அந்நியன் ஆக்கப்பட்டு தனித்து விடப்பட்ட அனாதைகள் போல நானும் என் மனைவி மக்களும் வேறு வழி இல்லாமல் காவலரின் பின் சென்றோம்.