ராவணன்

காத்து கொண்டு இருந்து கை கடிகாரத்தைப் பார்த்து பல்லை கடித்து கொண்டு இருந்த நேரம், எனக்கு பின்னால் இருந்து 

"மன்னிச்சிகோடா செல்லம், கொஞ்சம் தாமதமாகி விட்டது"

அவள் என்னை செல்லம் என்று சொல்லும் போது இன்னும் கொஞ்ச மாட்டாளா என்று ஆசை மனதிலே இருந்தாலும்

"எனக்கு கொஞ்சம் நெருடலா இருக்கு, நீங்க இப்படி சொல்லும் போது" ன்னு சொன்னேன் 

"மரியாதையா பேசினா எனக்கு பிடிக்காது,எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன், என்னை நீங்கன்னு சொல்லக் ௬டாதுன்னு" 

"உங்களை மாதிரி அழகானா பெண்ணோட வெளியே சுத்துறது காதல்னு யாரும் தப்பா 

நினைச்சிட்டா?"

"காதலியா இருந்தாத்தான் கூட சுத்துவீங்களோ?"

பல கோணங்களிலே அழகியா இருந்தாலும், சில கோணங்களிலே கொஞ்சம் சப்பை பிகரு தான், ஆனா நேராக பார்த்தா தேவதை மாதிரி இருப்பா, நான் அவளை சந்தித்ததே அலுவலக உயர் தூக்கியிலே, ௬ட்டம் நிறைந்த உயர் தூக்கியிலே ஒரு நாள் கதவு அடைபடும் முன்னால் தனது வெள்ளரி கைகளை கொண்டு தடுக்க முயன்ற அவளின் கரங்களின் அழகுக்கு களங்கம் வந்து விடக்௬டாது என்பதற்காக மீண்டும் கதவை திறந்து விட்ட என்னைப் பார்த்து சொன்ன முதல் நன்றியே எங்கள் நட்பின் ஆரம்பம்.     

"சரி இனிமேல சொல்லலை"

"நாம எங்கே போறோம்?"

"என்னோட வீட்டிலே ஒரு சின்ன வேலை, முடிச்சிட்டு படத்துக்கு போறோம்"

"சரி"

சொல்லிவிட்டு தலையை ஆட்டினேன், அடுத்த அரை மணி நேரத்திலே அவளோட வீட்டின் முன்னே இருந்தோம், உள்ளே போக தயக்கமாக இருந்த என்னை கையைப் பிடித்து அழைத்து 

சென்றாள்.இவ்வளவு பெற வீட்டிலே அவளைத்தவிர யாருமே இல்லை என்பது எனக்கு ஆச்சரியாமா இருந்தது. எனக்கு குடிக்க பழரசம் கொடுத்து விட்டு உள்ளே சென்றாள்.

கால் மணி நேரம் கழித்து உடையை மாற்றி விட்டு வந்தாள், என்னைப் பார்த்து சிறிது ஆச்சரியப் பட்டதைப் போல 

"நீ இன்னும் ஜீஸ் குடிக்கலையா?"

"இல்லை, கையிலே எடுத்து குடிக்கும் முன்னே கீழே விழுந்து விட்டது" என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் அழைப்பு மணியும், அலைபேசி மணியும் ஒரே நேரத்திலே அடித்தது.

அலைபேசியை எடுத்த உடனே "இன்னும் தயார் இல்லை கொஞ்ச நேரம் ஆகும்"

அவள் பேசி கொண்டு இருக்கும் போதே கதைவை திறந்து ஒருவர் உள்ளே வந்தார், எனக்கு அவரைப் பார்த்தும் என்ன சொல்லன்னு தெரியலை, ஒரு புன்னகையோட முடித்தேன்.அவள்  அலைபேசியை அனைத்து விட்டு என்னிடம் 

"இவரு என் வீட்டுக்கு எதிர் வீடு,என்ன வேண்டும் சாம்?" 

"இல்லை சும்மாதான் வந்தேன், படிக்க புத்தகம் ஏதும் இருக்குமான்னு"

"நான் அவசரமா வெளியே போயிட்டு இருக்கேன், நீ நாளைக்கு வா" என சொல்லி விட்டு, அவனை வாசல் வரை சென்று வழி அனுப்பிவிட்டு வந்தாள்.

"போகும் முன் இவரு தான் நீ சொன்ன அவரா?"

"ஹும்" என்று சொல்லி கிட்டு கதவை சாத்தினாள்

அவள் வருமுன் கீழே விழுந்த பாட்டிலை எடுத்து அதிலே ஜூஸ் ஊத்தி வைத்து கொண்டு இருந்தேன்,அதை பார்த்த என்னிடம் 

"சீக்கிரம் குடி போகலாம்"

"இது எனக்கு இல்லை உனக்குத்தான்" 

"எனக்கு வேண்டாம்"

"இதிலே என்ன கலந்து இருக்கு?"

"என்ன சொல்லுற!!!!"

"நீதான் சொல்லணும்?"

"நீ சொல்லுறதைப் பார்த்தா நான் எதோ உன்னை மயக்க இதிலே மயக்க மருந்து கலக்கி இருக்கிற மாதிரி சந்தேகப் படுற?"

"ஆமா, நீ என்னை மயக்கத்தான் வந்து இருக்க, நானும் உன்னை பல முறை கவனிச்சி இருக்கேன், உன்னோட நடவடிக்கைகள் எல்லாம் சரி இல்லை,அலுவலத்திலே உயர் தூக்கியிலே நுழைகிற நீ, திரும்பி எப்படி போறன்னு தெரியலை,இப்பக்௬ட தொலைபேசியிலே தயார் இல்லைன்னு யாரிடமோ என்னைப் பற்றிதானே பேசின?"

"ஹும்.. உடம்பிலே கொழுப்பு அதிகம் ஆகிடுச்சின்னு, படி வழியா இறங்குவேன்,வந்தும் 

உன்னைப் பார்த்து விட்டு தானே போறேன்,அலைபேசி அலுவலக வேலை விசயமா"

"அதையே தான் நானும் கேட்கிறேன், உன் ௬ட வேலை பார்க்கிற, என்னை விட அழகான பையங்க இருக்கும் போது என்னை மட்டும் ஏன் பார்க்கணும்,பேசணும்"

"நீ இருக்கிற மூளைக்கு அதிகமா யோசிக்கிற?"

"உன்னை மாதிரி மேனா மினிக்கிக்கு எல்லாம், உயர் தூக்கியிலே வேலை செய்யும் என்னைப் எப்படி பிடிக்குது?, உண்மையை சொல்லு, நீ கிட்னி திருடுற கும்பலா, இல்லை ஆள் கடத்தல் கும்பலா, உன் ௬ட்டாளி இப்ப வந்தவன் எங்கே நிற்கிறான்?"

என்று சொல்லி முடிக்கும் போது, அவள் வெளியே அனுப்பிய ஆள் மீண்டும் கதவை திறந்து உள்ளே வந்தான்.

"என்னாச்சி பூரணி"

"பூட்டின கதவை எப்படி இவன் திறந்து வந்தான்?"

"நீங்க ரெண்டு பேரும் பேசுற சத்தம் கேட்டு வந்தேன்"

"சத்தம் கேட்டு வந்தியா.. இல்லை சத்தம் இல்லாம முடிக்க வந்தியா?"

"சாம், இவனுக்கு என்னவோ ஆகிப் போச்சி.. நீ போன உடனே சந்தேகப் பட ஆரம்பித்தவன், இன்னும் முடிக்கலை"

"ஆமா, உனக்கு இன்னும் என் கதையை முடிக்கலையேன்னு கவலை" 

"போதுமட சாமி உன் சகவாசம், நீ இனிமேல என் முகத்திலே முழிக்காதே, உன்னை மாதிரி நாயை எல்லாம் ௬ட்டிட்டு வந்து நடு வீட்டிலே உட்கார வைத்த என்னை என் செருப்பை கழட்டியே அடிக்கணும்"  

"நீயும், இந்த சாம்பராணி சாமும் செருப்பை வைச்சி மாறி மாறி அடிங்க, நான் போறேன்" என்று சொல்லி விட்டு அவள் வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன்.

எங்க போகன்னே தெரியலை, ஆனா போகும் போது மனசிலே சொன்னது யாருடைய காதிலே விழுந்து இருக்க வாய்ப்பு இல்லை. 

"என்னை மன்னிச்சிடு பூரணி, உன்னை மாதிரி அழகும், வசதியும் உள்ள பெண், என்னை மாதிரி ௬லிகளிடம் காதல் என்ற மாயையிலே விழுந்து, உன்னோட வாழ்க்கை பாழாக விரும்பலை, உன்னை காயப் படுத்தாம கழட்டி விட என் அறிவுக்கு எதுவுமே எட்டலை, இன்றைக்கு உன் மனசு புண்பட்டு இருந்தாலும், உன் எதிர் காலம் நல்லா இருக்கும்,உனக்கு காதல் தகுதி இல்லாம வரலாம், ஆனா அதை ஏத்துக்கிற அளவுக்கு நான் இன்னும் தகுதி பெறலை"