உச்சி வெயில்

உச்சி வெயிலின் உக்கிர வெப்பம் தாங்காமல் எழுந்தேன், எழுந்தவன் எழுந்த இடம் தெரியாமல் கண்ணை சுற்றினேன், சாக்கடையிலே எலி செத்த துர் நாற்றம் எனக்கு தெரியவில்லை காரணம் என் வாயின் துர் நாற்றம், ஒவ்வொரு முறை இரவு கடைக்கு சென்று மறு நாள் காலை எங்காவது விழுந்து எழும் போது நான் எடுக்கும் வழக்கமான முடிவு தான், இருந்தாலும் அந்தி மாலையிலே ஆதவன் மறையும் போது என் முடிவும் என்னை விட்டு மறையும், நான் மீண்டும் அதே கடைக்கு செல்லும் முன்.

வெயில் வெப்பம் தாங்காமல் தலையை தொட்டு பார்த்தேன், முடிகள் ஒன்றோடு ஓன்று ஒட்டி இருந்தது, அதை இழுக்கும் போது ஏற்படுத்திய வலியை உணரும் அளவுக்கு நான் இன்னும் தெளிச்சி அடைய வில்லை, கைகளை பார்த்தேன் கரும்சிகப்பு நிறத்திலே திட்டுக்கள் ஆங்க்காங்கே, இரவு விழுந்ததிலே தரை என் தலைக்கு தண்டனை கொடுத்து இருக்கும் என,நேற்று இரவு நான் மனதுக்கு அளித்த உணவு தீர்ந்த நிலையிலே வயற்றிக்கு உணவு அளிக்க வேண்டிய கட்டயாத்தை உணர்த்தியது, எனக்கு உணவின் உறைவிடமாக இருக்கும் வீட்டை நோக்கி நடந்தேன்.

வீட்டிற்கு செல்லும் போது உடையின் அலங்கோலத்தையும், ரத்தம் உறைந்த தலையையும் பார்த்து யாரும் பரிதாப படவில்லை, இது தினமும் நடக்கும் வழக்கமான நிகழ்வு என்பதால் என் கோலத்திலே அவர்கள் வீட்டு முன் இட்டு இருக்கும் கோலம் அழியாமல் பார்த்து கொள்வார்கள்.அவர்களின் உணர்வுகளை புரிந்து கொள் என்று என் சுய நினவு என்னை வற்புறுத்தும் அளவுக்கு நான் இடம் கொடுப்பத்தில்லை,அதை புரிந்து கொள்ளும் முன் இரவு வந்து விடுவதே காரணம்.

வீட்டின் முன் வந்தேன், என்னை வரவேற்க யாரும் இல்லாமல் வீடு வெறிச்சோடி இருந்தது, கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றேன்,சமையல் அறையில் எனக்கு உணவை தேடினேன், வயற்றின் வெறுமை பாத்திரங்களின் வெறுமையைப் பார்த்து கோபத்தை தூண்டியது,வழக்கமாக இரவு நேரங்களில் நான் பயன் படுத்தும் ஆயுதங்கள் கண்ணில் தென் படாமல் போக ஒரு காலி பாத்திரத்தை எடுத்து கொண்டு என் மனைவியை தேடினேன் .அடுத்த அறையின் விசும்பல் ஓசையை கேட்டவுடன் ஆத்திரத்துடன் சென்றேன்.


அவள் முகத்தை தலை முடி மறைத்துக்கொள்ள கீழ் நோக்கி இருந்த அவளின் அழுகையை மட்டும் கேட்டேன், நான் உடம்பின் முழு வலிமையையும் பயன்படுத்தி காலி பாத்திரத்தால் அவளை அடிக்க ஓங்கினேன், நான் ஓங்கவும் வெளியே கார் வரவும் சரியாக இருந்தது, வண்டி வந்த திசையைப் பார்த்தேன், அதன் நிறம் கண்டு அது காவல் துறைக்கு சொந்தமானது என்று தெரிந்து கொண்டேன்.

வண்டியிலே இருந்து இறங்கியவர்கள் என்னை நோக்கி வரவும் நான் பின்னால் இருந்த கதைவை திறந்து வெளியே ஓடி மறைந்து கொண்டேன், ஓடிவிட உடலில் தெம்பு இல்லாததால் அங்கே மூச்சை உள்ளேயும் வெளியேயும் இழுத்து கொண்டு நின்றேன், ஓடுவதற்கு பதில் அவர்களிடம் பிடி படுவதே நலம் என்ற முடிவில்,வந்தவர்கள் என் மனைவியின் இருப்பிடம் வந்து நின்றார்கள், அவள் அவர்களை கண்டு பயந்ததாக தெரியவில்லை அவர்களை எதிர் பார்த்தது போல எழுத்தாள், பின்புறம் இருந்த சன்னல் வழியாக பார்த்தேன், அவர்கள் பேசுவது லேசாக காதிலே விழுந்தது.

காரில் வந்த பெண் காவல் துறை அதிகாரி மற்ற காவலர்களுக்கு உத்தரவு கொடுத்து கொண்டு இருந்தார், வீட்டிற்கு முன் ௬ட்டம் ௬டாமல் பார்த்து கொள்ள வேண்டும், மருத்துவ வாகனம் இன்னும் இரண்டு நிமிடத்திலே இங்கே இருக்கும் என்று சொன்னார்.அவர்கள் பேசிய உடனே மீண்டும் அழுது என் பக்கம் திரும்பிய போதுதான் நான் அவள் முகத்தை கவனித்தேன், அவள் முகத்திலும் ரத்தம் திட்டுக்களாய், நேற்று இரவு நான் அவள் கன்னத்திலோ, தலையிலோ அடித்து இருக்க வேண்டும் என் நினைத்தேன், இது தினமும் நடக்கும் நிகழ்வு, இதற்கு காவல்துறையின் அவசியம் என்ன இருக்கிறது என்று எண்ணமிட்டேன்.

அதற்குள் மருத்துவ வாகனம் வீட்டு முன் நின்றது, அதிலே இருந்து வெண் சீருடை அணிந்தவர்கள் இறங்கி கையிலே நோயாளிகளை கிடத்தி கொண்டு செல்லும் பொருளுடன் என் மனைவி இருந்த அறைக்கு வந்தார்கள், அங்கே இருந்த பெண் காவல் அதிகாரி ஒரு மூலையை நோக்கி கையை காட்டினார், வந்தவர்களுக்கு மட்டுமல்ல எனக்கும் அங்கே என்ன இருக்கிறது என்ற ஆர்வம் தொற்றி கொள்ள நானும் பின்னால் இருந்த கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தேன்.அந்த மூலையிலே முகம் குப்புற ஒரு ஆள் படுத்து கிடந்தான், அவன் யாராக இருக்கும் என்று யோசிக்கும் முன் மருத்துவ காவலர்கள் அவன் முகத்தை திருப்பினார்கள்.

அவனை பார்த்தும் நான் அதிர்சியிலே உறைந்தேன், தலையிலே காயங்களுடன் ஆங்காங்கே ரத்த திட்டுகளுடன் இருந்தாலும் அந்த முகத்தை கண்டு சுலபமாக கண்டு பிடித்தேன், அது வேறு யாருமல்ல நானே தான். என்னை எடுத்து மருத்துவ படுக்கையிலே கிடத்தினார்கள், நான் இங்கு நிற்கும் போது என் உருவிலே எப்படி என்ற கேள்வியை கேட்க ஆரம்பித்தேன்.இதற்குள் பெண் காவலர் மருத்துவ அதிகாரிகளை நோக்கி, அந்த பொருளை தொட வேண்டாம் அதை நாம் பத்திரப் படுத்த வேண்டும், அதிலே உள்ள கை ரேகைகள் பதிவு செய்ய படவேண்டும் என்றார், அது நான் வழக்கமாக இரவு நேரங்களில் பயன் படுத்தும் பொருள், அதற்குள் என்னை கிடத்தி இருந்த என் முகத்தை ஒரு வெண் துணியால் மூடினார்கள்.அதை எடுத்து கொண்டு கிளம்பு ஆரம்பித்தார்கள்.

காவல் துறை பெண் அதிகாரி என் மனைவிடம்

"உனக்கு இந்த குடிகாரன் கிட்ட இருந்து நிரந்தர விடுதலை கிடைத்தாலும், சட்டத்திலே இருந்தது உனக்கு விடுதலை கிடைக்க வாய்ப்பு இல்லை"

அதை கேட்டு அவள் அழவில்லை, அவளின் கண்ணீர் நிச்சயம் வற்றி இருக்கும், அவள் அவர்களோடு நடந்து சென்றாள், வீட்டின் முன் ௬டிய ௬ட்டத்தை பார்க்க முடியாமல் முகத்தை மூடி கொண்டு சென்றாள், எனக்கு அடக்க முடியாத அழுகை வந்தது,காலம் கடந்து வந்த இந்த நிரந்தர அழுகையை நிறுத்தும் முன் நான் நிரந்தர நித்திரை அடைந்து விட்டேனே என நினைத்து